ORNAMIBO HET MINAMATA VAN SURINAME
De brand die heeft gewoed op de vuilstortplaats Ornamibo, in oktober van het vorig jaar lijkt een gepasseerd station. Alles lijkt ogenschijnlijk terug te zijn gekeerd naar de orde van de dag. Maar volgens de 18-jarige studenten Raveena zijn de gevolgen van deze milieuramp, dagelijks voelbaar en te zien in de directe en indirecte woonomgeving van de stortplaats. Het aantal mensen dat als gevolg van de brand te lijden heeft aan gezondheidsklachten is meer dan voor mogelijk gehouden kan worden.
Officiële cijfers hierover zijn nergens gearchiveerd, maar de realiteit is niet te verbloemen. Het aantal mensen met gezondheidsklachten, aanhoudend hoesten, long – en huidaandoeningen spreekt boekdelen. Al sinds haar achtste jaar is Raveena , zich ervan bewust dat haar woonomgeving, wordt geteisterd door de vuilstortplaats te Ornamibo. Nu op haar achttiende heeft Raveena, na een directe kennismaking te hebben gehad, met hoe ernstig de gevolgen van de brand wel kunnen zijn, een bewuste studiekeus gemaakt. “Ik heb gekozen om milieuwetenschappen te gaan studeren, omdat ik precies wil weten wat daar bij ons aan het gebeuren is en wat ons nog meer te wachten staat.
Misschien dat ik mijn studie in de toekomst kan gebruiken om het probleem te helpen oplossen. De doorslag om milieuwetenschappen te gaan studeren kwam, nadat het leven van een van haar leeftijd – studiegenoot en buurtbewoner door het oplopen van ernstige schade aan de longen, als gevolg van de brand, een drastische wending heeft genomen. “Het was al jaren zijn droom om iets te gaan doen met zwemmen en professionele duiker worden.
De mensen uit die omgeving van de vulstortplaats zijn niet alleen ziek aan het worden, maar zijn erg gedemotiveerd om nog iets te ondernemen.
Zelf een oproep van buurtorganisaties om het probleem te bespreken helpt niet meer”, zegt Raveena. Volgens haar is er, uit onmacht een zekere berusting en aangepast leven, zoals het onder een klamboe je maaltijd nuttigen om schadelijke lucht en gifgassen buiten te houden. De aanhouden stank is jaren deel van het dagelijks leven.
Milieuactiviste Bea Lachhunsing, oprichter van stichting, ‘Healthy root, healthy fruit’ heeft afgelopen vrijdag onbewust van de aanwezigheid van Raveena, voor eerste fase studenten milieuwetenschappen op de Anton de Kom universiteit een lezing over vuilverbranding en effecten daarvan op de mens en het milieu verzorgt. “Mijn bedoeling is om jonge en aanstaand wetenschappelijk kader nu al bewust te maken van de gevaren en gevolgen van het verbranden van allerhande vuil in het openbaar. Ik denk dat we onze hoop op een volgende generatie moeten vestigen om echt af te rekenen met dit verschrikkelijk probleem in de toekomst. Met mijn presentatie wil ik de studenten aanzetten om met hun kennis aan data verzameling te doen. ik wil ze er toe brengen in hun studie onderzoek te gaan doen naar het aantal kankerpatiënten in Suriname en de oorzaken daarvan. Er is wetenschappelijk onderzoek hierover, maar ik zie graag specifieke dataverzameling over vuilverbranding in Suriname verdeeld over de verschillende districten, welke bijdrage dit heeft op het maatschappelijk leven en hoe we dit zouden kunnen aanpakken”, zegt Lachhunsing. Zij staat in het district Saramaccca, waar vuilverbranding een dagelijkse gewoonte en cultuurpatroon is geworden, bekend als de milieuactiviste die bij het zien van elke rookpluim meteen alarm slaat en de brandweer inschakelt. Aan het eind van haar presentatie is bij de vragenronde en opendiscussie met de studenten, plots Raveena daar met haar verhaal.
De presentatie van Lachhunsing en de verassende, spontane bijdrage van Raveena, zijn identiek aan wat zich in 1956 in het Japanse stadje Minamata heeft voorgedaan. Daar wordt als gevolg van het lozen van giftige afvallen stoffen in het milieu tot de dag van vandaag de milieuramp op een verschrikkelijke manier te ervaren., met allerlei soorten ziekten, en kwalen.
De Verenigde Naties heeft nu een internationaal verdrag naar de stad vernoemd om het gebruik van kwik tegen te gaan. “Dit is slechts een geval die we zomaar te horen krijgen van een student die als kind op haar achtste al werd geconfronteerd met het probleem en de effecten daarvan nu van heel dichtbij meemaakt. Moeten we eerst een Surinaamse Minamata krijgen”, vraagt de milieuactiviste. In haar presentatie heeft zij de verschillende soorten producten, die bij openbaar vuil verbranden in het milieu terecht komen en hun schadelijke effecten belicht.
UNITEDNEWS
