CHAN EN BRAVO REGEREN AL BIJ DRIE JAAR KIBBELEND

Auteur : Armand Snijders

Terwijl president Chandrikapersad Santokhi en zijn vicepresident Ronnie Brunswijk krampachtig de schijn proberen op te houden dat hun relatie drie jaar na de verkiezingen nog opperbest is, is de liefde tussen de twee leiders allang over. Maar dat ze het na bijna drie jaar kibbelen nog steeds elkaar aanwezigheid gedogen, heeft maar met één ding te maken: en dat is dat de macht die ze hebben zo heerlijk aanvoelt.

‘Alles weer koek en ei tussen Chan en Bravo’ kopte United News eerder deze week. Vrijwel alle andere media hadden soortgelijke berichten. Die verschenen nadat Brunswijk in de dagen daarvoor weer eens zijn gal had gespuwd over de gang van zaken binnen de regering, zoals hij in de afgelopen 34 maanden wel vaker heeft gedaan. Zoals altijd probeerde Santokhi de boel te sussen en de tweede man gerust te stellen. Hij deed waarschijnlijk weer toezeggingen over het een of het ander, die hij waarschijnlijk toch nooit na zal komen. Zo is het wel vaker gegaan. Brunswijk pakte de aangeboden vredespijp echter met beide handen aan en de samenleving werd wijsgemaakt dat het allemaal weer pais en vree is.

Dat willen de twee leiders ook graag doen geloven. Hoezeer Santokhi zich ook ergert aan de fratsen van Brunswijk en de zwakte van de Abop-ministers, die hij maar niet mag vervangen van zijn vicepresident, zit hij niet te wachten op een breuk. Die had vrijwel iedereen al binnen een jaar na de coalitievorming verwacht, maar wordt krampachtig door de president -tevens VHP-voorzitter- voorkomen. Want dan zou hij zijn meerderheid in De Nationale Assemblee kwijt zijn en moeten er nieuwe verkiezingen worden uitgeschreven.

Santokhi heeft al genoeg zorgen aan zijn hoofd met de mokkende bevolking om ook nog druk te maken over de grillen van Brunswijk, ook al is diens geklaag niet geheel onterecht. Want het is overduidelijk dat de Abop en zijn voorzitter als een soort vijfde wiel aan de regeringskar functioneren en door de VHP-president totaal niet serieus worden genomen.

Een typisch voorbeeld is dat Santokhi vrijwel iedere woensdag een vergadering van de regeringsraad belegd, die na de door Brunswijk als voorzitter geleide ministerraad wordt gehouden. In die regeringsraad -die doorgaans bij hoge uitzondering bijeenkomt- worden besluiten genomen die eigenlijk de ministerraad zou kunnen nemen, maar Santokhi heeft geen vertrouwen in Brunswijk.

Dat is mede de reden dat links en rechts op allerlei ministeries geldverslindende presidentiële commissies, werkgroepen, platforms en stuurgroepen zijn en worden ingesteld, wat een doorn in het oog van Brunswijk is. Ook de vele beleidsgebieden waarop ‘clusterministers’, meestal onder leiding van minister Albert Ramdin van Buitenlandse Zaken, International Business en Internationale Samenwerking, vaak het werk van andere collega’s doen, vindt hij maar niks.

Zo nu en dan is Brunswijk het helemaal zat en roept hij -meestal op Abop-podia- dingen die bij iedereen de wenkbrauwen doen fronsen. Maar al zijn dreigementen dat zijn Abop de stekker uit de regering zou trekken, zijn tot nu toe grootspraak geweest. Ook hij koopt er immers weinig voor als er nieuwe verkiezingen worden gehouden. Want hij wil hoe dan ook als vicepresident die verkiezingen ingaan en hoopt dat hij daarna als president verder mag gaan. Ook al is het zeer onwaarschijnlijk -zo niet onmogelijk- dat dit zal lukken.

Want los van het feit dat de Abop -zeker in de gewijzigde opzet van het kiesstelsel- geen hoge ogen meer zal gooien, vinden steeds meer kiezers dat Brunswijk als vicepresident het land vooral schande heeft gebracht en in negatieve zin op de kaart heeft gezet. Santokhi is zich daar maar al te goed van bewust en zal er alles aan doen om te voorkomen dat hij nogmaals in zee moet met de Abop en zijn voorzitter.

Santokhi was echter bekend met het besmuikte en criminele verleden van Brunswijk, die daardoor de zeer twijfelachtige eer had de eerste vicepresident met een crimineel verleden te zijn. Hij is immers veroordeeld voor een bankoverval, omdat hij laf een man in de rug had geschoten en voor de rest van zijn leven arbeidsongeschikt heeft gemaakt, en hij is in Frankrijk en Nederland veroordeeld wegens drugshandel. Daarnaast was hij aan de lopende band betrokken bij verschillende geweldsdelicten, vooral op en rond de voetbalvelden. Maar ook in De Nationale Assemblee heeft hij zich -met partner in crime Paul Somohardjo- daaraan schuldig gemaakt.

Als Santokhi had gedacht dat de vicepresident zijn leven inmiddels had gebeterd, dan is hij zeer bedrogen uitgekomen. Hij gedroeg zich veelvuldig vp-onwaardig: hij negeerde tijdens de coronatijd zeer regelmatig de door de regering opgelegde maatregelen, ontving thuis de voortvluchtige Nederlandse drugscrimineel Piet Wortel, liet door zijn beveiligers journalist Jason Pinas in elkaar timmeren en loog daarover glashard in de DNA. Dit is slechts het topje van de ijsberg, de lijst is onvoorstelbaar lang.

Santokhi heeft om de vrede te bewaren nimmer op deze misstappen gereageerd of maatregelen tegen Brunswijk genomen. Zo heeft hij ook nooit een reactie gegeven op het feit dat de directeur van het Nationaal Indoor Stadion (NIS), Joel ‘Bordo’ Martinus, wegens moord of doodslag en drugshandel wordt gezocht door justitie. De mati en partijgenoot van de vp is voortvluchtig, maar de hele Abop-top lijkt hem de hand boven het hoofd te houden. Santokhi maakt er echter geen woorden aan vuil en heeft nog steeds geen nieuwe directeur in het NIS gezet.

Dit allemaal om de schijn op te kunnen blijven houden dat alles in orde is en er geen sprake is van spanningen binnen de regering. En dus moet de ene na de andere vredespijp worden gerookt in een poging te verhullen dat er van enige liefde in dit schijnhuwelijk totaal geen sprake meer is. Maar omwille van de macht worstelen allebei tegen beter weten in voort.

INGEZONDEN